# قرآن، چراغهای روشن هدایت #
تذکر:
به مناسبت میلاد پربرکت سبط اکبر پیامبر رحمت (ص) و فرزند ارشد امام امت حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) این قسمت را بهصورت موقت اختصاص به سخنان امام حسن مجتبی (ع) درباره قرآن کریم دادهام. به امید آنکه موردتوجه و عنایت ویژه آن حضرت قرار بگیریم و توصیههای ایشان را چراغ راه خود بسازیم!
امام حسن مجتبی (ع):
«إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ فِيهِ مَصَابِيحُ النُّورِ وَ شِفَاءُ الصُّدُورِ فَلْيَجْلُ جَالٍ بَصَرَهُ وَ لْيُلْحِمِ الصِّفَةَ فِكْرَهُ فَإِنَّ التَّفَكُّرَ حَيَاةُ قَلْبِ الْبَصِيرِ كَمَا يَمْشِي الْمُسْتَنِيرُ فِي الظُّلُمَاتِ بِالنُّورِ»؛بهراستیکه در اين قرآن، چراغهای روشنايى [بخش] و شفاى سینهها [از بیماریهای دلها] است. پس جلا دهنده، بايد كه به نور آن [ديده دل خويش را] جلا دهد و اوصاف قرآن را [به دل خويش] پيوند زند؛ زيرا كه انديشيدن [در قرآن] مايه حيات دل شخص با بصيرت است، همچنان كه آدمى در تاریکیها، با كمك نور راه خود را میپیماید. (بحار الأنوار، ج89: 32).
در این بیان گهربار امام حسن مجتبی (ع) نکات ارزشمندی وجود دارد که تکیه و توجه به آنها در بعد فردی و تعامل اجتماعی بسیار حیاتی و سعادت آفرین خواهد بود.
نکته اول:
امام حسن (ع) قرآن کریم را «مَصَابِيحُ النُّورِ»؛ چراغهای روشنیبخش معرفی کرده است. از این سخن حضرت چنین میتوان فهمید که آیه آیه این کتاب آسمانی، هرکدام جداجدا و بهتنهایی میتواند چراغ راه انسان در مسیر هدایت باشند.
نکته دوم:
تمام آیات قرآن کریم، شفابخش دلهای بیمار است. «شِفَاءُ الصُّدُورِ». دلهای که ویروس ضلالت و گمراهی، خرافات و بیهودگی، حسادت و کینهتوزی، عداوت و دشمنی و... در آنها سرایت و نفوذ کرده است، نیاز شدید به قرآن درمانی دارند.
نکته سوم:
این قرآن روشناییبخش و درمانکننده دلهای بیمار، زمانی مفید و اثربخش است که افراد و اشخاص خودشان در پرتو آن نور قرار دهند و طبق این نسخه شفابخش عمل کنند. «فَلْيَجْلُ جَالٍ بَصَرَهُ وَ لْيُلْحِمِ الصِّفَةَ فِكْرَهُ».
نکته چهارم:
تفکر و انديشيدن در قرآن مايه حيات دل شخص با بصيرت است. «فَإِنَّ التَّفَكُّرَ حَيَاةُ قَلْبِ الْبَصِيرِ».
نکته پنجم:
همانگونه كه انسان در تاریکیها، با كمك نور میتواند مسیر خود را پیدا کند و به راه خود ادامه، با پیوند با قرآن و با استعانت از آن میتواند مسیر پرپیچوخم زندگی فردی و اجتماعی را درست بپیماید.
ادامه دارد